بماند یادگاری...(19/06/1390)

 دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند / واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

بیخود از شعشعه ی پرتو ذاتم کردند / باده از جام تجلی صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی / آن شب قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این روی من و آینه ی وصف جمال / که در آنجا خبر از جلوه ی ذاتم دادند

من اگر کام روا گشتم و خوشدل چه عجب / مستحق بودم و اینها بزکاتم دادند

هاتف آنروز به من مژده ی این دولت داد / که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم میریزد / اجر صبریست کزان شاخه نباتم دادند

همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود / که زبند غم ایام نجاتم دادند

 

---

پ.ن.۱: 

بیقرار توأم و در دل تنگم گله هاست! 

آه!بیتاب شدن عادت کم حوصله هاست...! 

پ.ن.۲: 

زکار شمع خندیدم چو دیدم

میان گریه کردن ناز میکرد

.

.

.

ولی پروانه بی پروا در آتش

بدون بال و پر پرواز میکرد